Jarenlang leefde ik zonder het te beseffen achter een masker. Ik dacht altijd dat ik de persoon was die ik aan de buitenwereld liet zien. Vriendelijk, dienstbaar en altijd klaar om te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Ik had mezelf zo goed aangepast aan wat ik dacht wat mensen van me wilden zien, dat ik vergat wie ik werkelijk was.
Een aantal jaar geleden veranderde dit. Ik kwam in aanraking met holistische boeken en trainingen. Door de nieuwe inzichten die ik opdeed, begon ik mezelf af te vragen wie ik werkelijk was. Was de façade die ik jarenlang had opgebouwd echt wie ik was of een masker dat ik had opgezet om mezelf te beschermen?
Ik keek terug op mijn leven en besefte dat ik me altijd had aangepast. Ik deed me sterker voor dan ik was, lachte zelfs als ik diep vanbinnen verdrietig was en stemde vaak in met wat anderen wilden, zelfs als dat niet was wat ik wilde.
Heel langzaam ontstond er een inzicht in mij. Het was alsof ik in een spiegel keek en eindelijk de scheuren in mijn masker zag. Het afzetten van mijn masker was doodeng. Wat als mensen mijn echte ik niet zouden accepteren? Wat als ik, zonder mijn masker, niet goed genoeg zou zijn?
Ik vond dat het tijd was om eerlijk te zijn, niet alleen tegen anderen, maar vooral tegen mezelf. Ik begon kleine stapjes te zetten. Ik durfde mijn ware gevoelens te delen met de mensen om mij heen. Ik sprak mijn eigen wensen uit en gaf mijn grenzen aan in plaats van altijd mee te gaan met wat anderen wilden. Het voelde spannend en soms was ik ook bang. Maar ik zette door en mijn zelfvertrouwen groeide langzaam. Op een gegeven moment merkte ik dat ik mezelf niet langer meer wilde verloochenen. Voor mijn omgeving was de ‘nieuwe ik’ behoorlijk wennen. Ze vonden dat ik veranderd was en waren niet gewend aan de persoon die zei wat ze wilde of niet wilde. Ik zag hun opmerkingen als een compliment en zei dat de ‘oude ik’ nooit meer terug zou komen.
Mijn grootste uitdaging was het accepteren van mijn eigen kwetsbaarheid. Ik besefte dat het oké is om niet altijd sterk te zijn, om fouten te maken en om soms gewoon even niet te weten wat je moet doen. Ik leerde dat mijn ware zelf, met al haar imperfecties, helemaal goed is.
Ik heb voor mezelf gekozen. De weg er naartoe was niet altijd even gemakkelijk, maar het is alles meer dan de moeite waard geweest.
Deze ervaringen hebben mij gebracht waar ik nu sta en vormen de basis van mijn werk als traumacoach. Ik hoop dat mijn verhaal jou kan inspireren om ook de moed te vinden je masker af te zetten en je ware zelf te omarmen.
0 reacties